Wyjazd Norwida do Ameryki, przedsięwzięty i dokonany znagła (pod koniec 1852 r.) jako pewnego rodzaju ucieczka przed dolegliwością i rozpaczą życia, okazał się rychło chybiony w skutkach; nie przyniósł ani życiu poety – poprawy, ani sercu – ukojenia. Po niespodzianej a dokuczliwej chorobie jął poeta…
O „dodatniość sił nieustanną”
Norwid o „Panu Tadeuszu”
Trzy listy poety z r. 1866 W r. 1866 napróżno kołatał Norwid do różnych wydawców z drugim tomem swoich pism (pierwszy ukazał się w Lipsku w r. 1863). Szczególnie szło wtedy poecie o wyprowadzenie na światło dzienne cyklu „Vade mecum”, do którego, jak się zaraz…
Norwid a Żydzi
„…prawda jedynie wystarczy Nam”… („Epos nasza”) Jeszcze jedną przysługę pośmiertną oddano cieniom udręczonego myśliciela-poety-artysty. Z okazji 50-ej rocznicy śmierci w przytułku dla ubogich starców w Paryżu, czasopisma „narodowe” podjęły zbożny trud kanonizowania Norwida jako pur sang endeka i antysemitę. Jak w dać, skręciły rzeczone pisma…
Dochody Mickiewicza
Z interesującej gawędy Teofila Sygi „Sprawy wydawnicze Mickiewicza” („Twórczość”, nr 7) wynika że nakłady książek wielkiej emigracji wyrażały się cyframi zbliżonymi do dzisiejszych londyńskich a „Pan Tadeusz” nie stanowi pod tym względem wyjątku, bo odbito go po raz pierwszy w 3.000 egz., z których zadziwiająco…
Norwid o Mickiewiczu
List Norwida do prof. Wojciecha Cybulskiego z Wrocławia ze stycznia 1867, odnaleziony niedawno przez Jadwigę Rudnicką w Bibliotece Narodowej w Warszawie i ogłoszony w lutowym zeszycie „Twórczości”, przynosi – nie po raz pierwszy – surowy sąd poety o „Panu Tadeuszu”. W słowach bardzo podobnych pisał…
Miłość Norwida (cz.2)
Norwid mógł zaiste zawołać, jak Słowacki: „I powiedz, czy ja duszę mam powszednią,Ja, po przeszedłszy świat, kochałem jedną!” W r. 1845 podążył za nią do Berlina i pomimo smutnej pory zimowej, spędził w tem nudnem i posępnem mieście najpiękniejsze chwile życia. Pisze o Maryi, że…
Miłość Norwida (cz.1)
Mało znany i ceniony za życia, Norwid – poprzednik Maeterlincka – dopiero w lat wiele po śmierci doczekał się zasłużonej czci u swoich i obcych 1). Szczerość, subtelność, powaga, oryginalność formy, unikanie efektów, myśl głęboka i smutek, – czarny kwiat wyrastający tak często w duszy…
