Paskiewicz w dziejach Polski niewolnej zajmuje miejsce zaraz po Murawjewie-wieszatielu i Suworowie, ale jeśli wierzyć autorowi zajmujących „Wspomnień mojej młodości” (Lwów 1895), Henrykowi Olechnowiczowi Steckiemu, zdobywał się on czasami na niezwykłą delikatność uczuć.
„Bardzo miła, choć nieładna, – pisze Stecki, – i wielce przez towarzystwo polskie lubiona była córka ks. Paskiewicza, ks. Anna Wołkonska, nie żyjąca z mężem. Druga dama rosyjska, którą lubiono pomiędzy nami, była żona jenerał-gubernatora, pani Rüdiger. Jenerał Rüdiger był niegdyś komenderującym korpusem i mieszkał w Kijowie. Wtenczas było wiele aresztowań z powodu spisku Konarskiego; wielu było niewinnie posądzonych, przeciw niektórym nie było dostatecznych dowodów; pani Rüdiger jeździła do fortecy, z więźniami rozmawiała, i mnóstwo ich otrzymało wolność za jej wstawieniem się. Takich rzeczy zapominać nie godzi się!…
„Kiedy razu jednego miał być dany piknik w dużej sali ogrodnika Ohma, za wolskimi rogatkami, roztrząsano pytanie, czy Rosjan zapraszać, czy nie. Postanowiono ograniczyć się na zaproszeniu księżny Wołkonskiej i pani Rüdiger; ostatnia poszła do ks. Wołkonskiej zapytać, co ona robi, ta poszła znowu do ojca, uradowana z zaprosin; ks. feldmarszałek powiedział:
„- Wiesz, że oni nie lubią naszego towarzystwa, zrobili ci grzeczność że cię zaprosili, wypada za grzeczność odpłacić grzecznością i nie pójść.
„W dzień balu obie zachorowały, jedna na migrenę, druga na coś innego, i przeprosiły”.
Brak komentarzy